Leidinggevenden verzuchten vaak “Cécile, ik kom er tussendoor gewoon niet toe om eens stil te staan bij hoe ik bezig ben. Om die boeiende concepten, die we hebben besproken, er nog eens bij te nemen, ik word geleefd!”
In de loop van een halfjaar leiderschapstraject groeit die frustratie vaak nog meer. Mensen willen wel, maar voelen zich niet in staat om, al is het maar 5 minuten per dag, stil te staan en te reflecteren op zichzelf en hoe ze bezig zijn. Al is het maar 3 keer in de week…
Als ik het hier schrijf, klinkt het misschien alsof ik er de draak mee steek, maar ik zie het heel veel en ken het ook bij mezelf. Dus ik wil het niet bekritiseren maar je juist aanmoedigen om het bloedserieus te nemen.
Waarom we niet toekomen aan 5 minuten reflecteren per dag…
Er spelen vaak 2 dingen: (1) de slachtofferrol: we zijn er onbewust van overtuigd dat we dit niet kunnen (opbrengen). Dat het té moeilijk is en dat we teveel andere belangrijke dingen te doen hebben, die hierdoor in het gedrang komen. (2) onze gewoontes: het zit gewoon niet in onze dagdagelijkse gewoontes om te reflecteren, om even tijd voor onszelf te nemen, om (al is het maar 5 minuten) even gewoon uit het raam te staren en te kijken wat er in ons omgaat. Het voelt vreemd, onbekend, ‘niemand doet dat toch’. Zeker met een uitdagende job gecombineerd met een jong gezin, zeker met alle andere dingen die onze aandacht vragen.
Frustratie is een belangrijke motor tot verandering
Niet sussen, niet gladstrijken, maar juist ‘naar de frustratie en de onmacht toe te gaan’, helpt mensen verder. Een voor mij enorm waardevolle maar ook heel uitdagende les die Verbindende Communicatie (Marshall Rosenberg, nvc.eu) me geleerd heeft. Eéntje die ook voor leidinggevenden die meer zelfsturing willen in hun teams, essentieel is.
Bewust worden in plaats van wegpoetsen
Pas als ik besef hoeveel frustratie en onmacht ik werkelijk voel én besef wat mijn onderliggende verlangen is, kan ik het serieus nemen. Als ik connectie maak met mijn ‘onvervulde verlangen’, Rosenberg noemde dat ook wel ‘The beauty of the unfulfilled needs’, pas dan mobiliseer ik als het ware in mezelf de drive, de energie, de moed om het aan te pakken. Om zélf creatieve oplossingen te bedenken om toch een stapje verder richting mijn verlangen te raken. Als ik mijn frustratie niet voel, niet toelaat of als die wordt gesust of ‘weggepoetst door anderen’, dan kan die mij niet helpen, niet stimuleren om verantwoordelijkheid te nemen voor wat zo belangrijk voor me is.
Ja, allemaal leuk en aardig denk je nu misschien, maar wat als ik me toch machteloos voel, niet in staat voel om het aan te pakken, is het dan misschien alleen maar nóg frustrerender? Wat heeft het dan voor zin om nog eens ‘zout in de wonde te strooien’?
Belangrijke vraag, want ik geloof inderdaad ook niet dat er voor alles zomaar een oplossing voorhanden is. Soms hebben we ook te ‘rouwen’: in het reine te komen met beperkingen, met wat niet lukt. Mijn ervaring is echter dat we vaak niet alles wat we in huis hebben daadwerkelijk al hebben aangesproken. Dat we nog niet al onze creativiteit hebben ingezet, om wat zo belangrijk voor ons is te realiseren. Vanuit machteloosheid of gewoonte, besteden we er te weinig aandacht aan, zijn we ons het vaak niet bewust, hebben we geen puf of moed om het wel eens goed te bekijken.
We kunnen niet alles alleen…
Bovendien, kijken naar je frustraties, naar wat je lastig vind, zo graag zou willen, maar wat niet lijkt te lukken, vraagt om empathische, deskundige begeleiding. Ik geloof dat we niet alles in ons eentje kunnen oplossen, dat het alleen ‘oog in oog staan met al die lastige gevoelens’ voor veel mensen zo zwaar is, dat we het automatisch (als overlevingsmechanisme) uit de weg gaan. We vluchten, geen wonder als het te zwaar of lastig lijkt om te bekijken!
En, misschien denk je nu, ja mooi dat is preken voor eigen parochie! Maar, beste lezer, ik vertel het je vanuit de grond van mijn hart, ik heb zelf zo aan den lijve ervaren hoe iemands hulp en empathische begeleiding, mij heeft geholpen om uit mijn dramagedrag (ik ben een heel goede aanklager) te stappen en echt te kijken naar mijn verlangens. En, om niet op te geven, maar te blijven proberen, experimenteren… Om als het ware de frustratie ‘levend’ te houden, zodat die me blijft aanmoedigen om mijn ambities en dromen serieus te nemen, warm te houden, ook als het lastig of heel uitdagend wordt.
Als leidinggevende je mensen helpen om de frustratie warm te houden
Zó zou ik jouw rol graag ‘definiëren’: hoe kun jij je mensen coachen, ondersteunen, aanmoedigen, om hun ambities, dromen en verlangens vast te houden ook al is het lastig. Om te blijven geloven in wat er mogelijk is, ook al is het nog niet vandaag. Om te beseffen dat het ‘aan mij is, als ik ergens voor wil gaan’. Dat ik het niet alleen hoef te doen, maar dat het wel aan mij is!
Heb jij zin om jouw frustraties eens te onderzoeken en te zien welke dromen en ambities erachter schuil gaan? Contacteer me dan voor een intake.